Breskir bílstjórar eru líka farnir að mótmæla háu bensínverði.

Á bresku sjónvarpsstöðinni ITV (sem ég sé í mínum imba með hjálp litlu skálarinnar á þakinu), þar er verið að fjalla um mótmæli breskra flutningabílstjóra í London og Cardiff.  Að sögn bresku sjónvarpsstöðvarinnar eru þar í landi hæstu álögur á bensíni í Evrópu.  Það getur vel verið, ekki ætla ég að fara að rægja bresku sjónvarepsstöðina. 

Einhverstaðar heyrði ég líka að franskir bílstjórar væru farnir að mótmæla, en þykir mér það þó heldur seint miðað við þá blóðheitu þjóð, því Frakkar eru þekktir fyrir kröftug mótmæli, og þeir láta sko ekki allt yfir sig ganga.

En hvað er eiginlega orðið af Sturlu og hinum íslensku bílstjórunum.  Eru þeir horfnir í fjöldan?  Eru þeir hættir?  Gáfust þeir upp?  Ákváðu þeir að vera eins og allir aðrir íslendingar og láta bara alltaf ganga yfir sig endalaust?

Við látum nefnilega endalaust ganga yfir okkur. 

En svo við krifjum nú aðeins þetta brjálæði sem bensínverðið er orðið.  Sá sem ber eina mesta ábyrgð á því er einn maður út í henni Ameríku.  Gamall glaumgosi sem býr í hvítu húsi og heitir Georg.  Georg W. Bush.  Einhver sagði það um daginn að ef að Busharinn hefði sleppt því að ráðast inn í Írak, þá væri heimsmarkaðsverð á olíutunnunni enþá 40 dollarar.  Nú er ég ekkért inn í þessu markaðsbraski en mér skyllst að það sé minna en það er í dag.  Þið leiðréttið mig bara ef mér skjátlast.  En ég veit bara ekki hvað verðið á tunnunni er í dag.

En nóg komið af skrifum í dag.

Bloggarinn er vonandi komin aftur eftir miklar annir í sveitinni.

Kveðja á ykkur öll

Ég fór í Bónus....

Sem er kannski ekki í frásögur færandi. En alltaf skal ég blóta jafn mikið þegar ég fer þaðan út.  Ekki yfir verðinu, nei, verðið er gott.  Maður versla ódýrara í Bónus.  En hvaða dúddi var það sem hannaði þessar bónusverlannir. Og bara verslannir yfirleitt.  Á Egilstöðum eru tveir súpermarkaðir. Og skipulagið þar er nokkurnvegin eins. Þegar þú kémur inn bíður þín allskonar bakkelsi.  Kleinur snúðar, kökur og dýrindis kræsingar.  Svo kémur grænmetið og ávextirnir.  Og svo kémur allt þunga dótið.  Ísin, mjólkin og það allt.  Og maður vandar sig mjög að versla.  Passa að setja ekki mjólkina ofan á vínarbrauðið, svo það kremjist nú ekki og alls ekki að setja 2 lítra ísdolluna ofan á salatið.  Maður puðar við að skipuleggja svo að allt fari nú örugglega vel og það fari vel um allt.  Svo kémur maður að kassanum. Og maður vandar sig líka við að raða öllu á færibandið svo allt fari nú sem best út úr verslunnarferðinni.   En hvað gérist.  Við lendum í þessu sem stundum magninnkaup.  Með fullri virðingu fyrir blessuðu starfsfólkinu þá endar það á að kremja fyrir manni blessaða vöruna, með því að ýta kleinunum út í vegg og mjólkini þar ofaná.  Ég kém oft og yðulega örg úr verlsunnarferð því maturinn er eitthvað svo mikið ólystugri ef hann er allur í kremju. Fólkið á kassanum mætti nú alveg aðeins pæla í þessu.  Ég veit alveg að það gétur oft verið mikið að géra, ég er jú sjálf kassadama, en smá virðing fyrir kúnnanum sakar ekki.  Þú sérð alveg kvernig kúnninn raðar upp á færibandið, hvort honum er sama þó maturinn klessist eða ekki.

Nei maður spyr sig.