Blessuð sértu sveitin mín.

Ég komst í gær í bíltúr í gömlu sveitina mína.  Fljótshlíðina. Ég fór með fjölskyldunni, foreldrum mínum og systkynum.  Ég hélt kannski að ég myndi fyllast einhverri svaka nostalgíu við að koma í gömlu sveitina mína, en svo reyndist ekki vera.  Ég sé ekki mikið eftir jörðinni sem pabbi og systkyni hans seldu fyrir nokkrum árum.  Vildi í rauninni að þau hefðu gert það svo miklu miklu fyrr, því búskapurinn var alltaf kvöð á foreldrum mínum.  En pabbi tók við búinu þegar foreldrar hans dóu í bílslysi.  Hann ætlaði aldrei að verða bóndi.  Ég held að mamma hafi aldrei verið ánægð í sveitinni.  Allavegana er ég fegin að þau skuli ekki búa þar.  Ekki misskilja mig, þetta er yndislegur staður. En engin okkar var nokkurn tímann frekar ánægt þarna. Þessvegna er ég svo hissa að pabbi og mamma skyldu tolla þarna eins lengi og raun bar vitni.  En það gerðu þau.