Nú liggur maður bara í símanum

við fólkið sitt.  Ég lá í símanum í gær og talaði við bæði mömmu og Sigga bróður.  Það eru allir í lagi og allt í lagi.  Þau sluppu mjög vel við skemmdir, sjónvörpin sluppu og tölvan.  Og stóra Borgundarhólmsklukkan er boltuð í vegginn svo hún fór ekki.  Svo að þau sluppu mjög vel.  Ég er mjög fegin, því þó að ég sé fegin að búa ekki þarna núna, þá finnst mér samt erfitt að vera ekki hjá fólkinu mínu. 

Ég upplifði sjálf stóra skjálftan árið 2000.  Ég man nákvæmlega hvar ég var og hvað ég var að géra.  Þá var maður mjög rólegur þó maður væri bara unglingur.  Það er auðveldara að vera á staðnum. 

Ef við hefðum enþá búið á Selfossi í gær, þá hefðum við hjónaleysin sennilega verið í vinnu, frumburðurinn í leiksskóla og sú stutta hjá dagmömmu.  Ég held að það hefði verið erfitt.  Að fjölskyldan sé öll á sitthvorum staðnum, en ekki saman.  Því að maður vill náttúrulega alltaf vita af börnunum sínum óhultum og öruggum.

Stöðugir eftirskjálftar