Eitt ár á Austurlandi

Í dag er ár síðan við fluttum frá Selfossi og á Egilstaði.  Þá var ég ólétt af Soffíu og gat lítið gert.  Þá hafði ég ekki flutt öðruvísi en ólétt, því ég var kasólétt af Siggu þegar við fluttum í íbúðina á Selfossi.  Þetta ár er búið að vera viðburðarríkt, við eignuðumst hana Soffíu og fluttum svo upp í sveit í janúar. Ég held að afkvæmin uni sér bara vel á austurlandinu, og ég s.s. líka, auðvitað er maður langt frá fjölskyldunni, en maður kamst af.

Í minningu Kalla

Já nú er hann Kalli okkar Sigguson allur.  Honum var hjálpað inn í eilífðina af húsbónda sínum og meistara sem var alveg búin að fá sig fullsaddann af ástandinu.  Að ég tali nú ekki um húsmóðurina á heimilinu sem andar núna léttar og sér fram á það að þurfa ekki endalaust að vera með sótthreinsituskuna á lofti, þrífandi upp saur og þvag eftir skepnuna hér og þar.  Það gékk svo langt á stundum að kötturinn var farin að géra þarfir sínar í barnahúsgögnin, og það var húsfreyjan ekki að fýla.  En nú er það s.s allt að baki.  Það var loksins tekið af skarið. Nú gétur vorhreingerningin byrjað.  Sumum finnst ég kannski frekar köld, hvernig ég tala. En við Kalli áttum svona gott haturssamband.  Ég þoldi hann ekki og hann þoldi mig ekki.  Ég ætlaði nefnilega aldrei að fá mér kött til að byrja með.  Símon og Siggu langaði í kött og hamingjan var mjög mikil þegar við fengum hann á þrettándanum fyrir rúmu ári.  En þetta fór úr böndunum.  Hegðun hans fór úr böndunum. Þannig að þannig fór það.

Svo Kalli Sigguson er allur.